Crouesty

Woensdag zijn de elementen terug met ons, maar Murphy is aan boord geslopen. Het begint al van zodra we opstaan. De brug die ons moet doorlaten naar zee is nog dicht. Het havenkantoor oproepen lukt niet, daar zijn ze nog niet wakker. Wanneer we de hulptroepen later toch kunnen bereiken en we de brug een tijdje later zien openzwaaien, glimlachen we van oor tot oor. Mis, Murphy vergeten. Als we de motor willen starten, geeft die geen kik – miljaarde, miljaarde, miljaarde. Batterij controleren, contacten controleren – niks. De stemming daalt met de seconde. Nog wat morrelen aan de contacten van de startmotor en ja en joepie : ignition ! Jenny draait uit, een fransoos steekt voorbij en legt pal voor onze neus zijn bootje stil. We kunnen er in geen kanten omheen en moeten allerlei toeren uithalen om niet in zijn gat te varen. Mijn stemming daalt verder naar donker zwart. Ik foeter nog op de volgende sukkelaar die nietsvermoedend in de weg vaart en vervolgens schop ik Murphy van boord. Dat lucht op. Natuurlijk durf ik de motor niet meer uitzetten. Crouesty is echter niet ver en we laten het daar wel nazien. Murphy grinnikt in zijn vuistje. Wanneer we na aankomst motor af, motor aan spelen, doet hij het elke keer – miljaarde, miljaarde, miljaarde.
Gelukkig treffen we hier ook weer onze vrienden van Salifi. We hebben nog net de tijd om wat bij te praten, want ze willen vandaag nog vertrekken naar hun winterberging te Roche Bernard.
Donderdag bezoeken we Vannes (met de bus). Van alle middeleeuwse stadjes die we toch nog toe bezocht hebben is Vannes één van de meest authentieke. We beleven een mooie namiddag, wandelend in de omwalde stad en genietend van de mooi bewaarde of gerestaureerde gebouwen. Bij terugkeer belanden we op een schoolbus – vreemd, maar ik voel geen heimwee.